
จากวันนั้นถึงวันนี้....ชีวิตฉัน ฉันยังไม่เข้าใจ
นาทีนี้ขอคิดแบบพระพุทธ
"ชีวิตฉันมีเวลาเพราะมีกรรม
กาลเวลาทำให้ฉันสร้างกรรมไว้
ลมหายใจหน้าจะมีไหมขึ้นอยู่กับกรรมก่อน และกรรมนี้ แต่คงไม่กรรมหน้า"
แม้จะคิดอย่างนั้นปลอบใจได้นาทีหนึ่ง แต่จริงๆทุกวันล้วนไม่เหมือน...ไม่ทันคิดก่อนจะคิด...ไม่ทันทำ เขาว่าเวลาสายเกินไป...
เริ่มวันนี้ยามเย็นย่อมไม่สาย....แม้อาทิตย์ลับฟ้าแล้ว แต่เจ้าจันทร์เจ้ายังคงให้แสงฉัน....จะเดินทางเรียนรู้สลับผลัดเปลี่ยนกับเธอทั้งสองอาทิตย์-จันทร์...แล้วสักวันมื่อหมดสภาพของผู้ตาม จะกลับบ้านไปสร้างคนเป็นผู้นำ ไม่สร้างตามให้เดินลู่ตามผู้นำ เราจะเคียงข้างสร้างกรรมให้สวยงาม เพื่อต้นไม้ดอกไม้บ้านดอยมีโอกาสบาน สงกลิ่นหอมให้ผีเสื้อหนอนน้อยเราได้เรียนรู้ ...เพื่อพรุ่งนี้ลูกฉัน หลานเธอ และเหลนย่า จะได้มีชีวิตผาสุกอยู่กับดอย....