ชีวิตติดห่วง

งุนงงกับชีวิตตัวเองเหมือนกัน
อยู่ๆก็เจอสิ่งดีๆ
อยู่ๆสิ่งไม่ดีก็เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

หากมองอย่างไม่คิดอะไรเลย ก็คงจะคิดว่าตัวเองเป็นคนโชคไม่ไดีหากเจอสิ่งไม่ดี
ตัวเองเป็นคนโชชคดีหากเจอเรื่องที่ดี


แต่อย่างไรก็ตามทั้งสิ่งดีและไม่ดี มีจุดจบสิ้นของมันเสมอ
เมื่อมันถึงจุดที่ดีที่สุด ความสุขก็จะค่อยๆถอยลง
เมื่อเราเจอสิ่งที่ไม่ดีมากที่สุดมาแล้ว ก็คงจะคลายๆลงบ้างหลังจากนั้น

สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องของการเกี่ยวโยงของมนุษย์และธรรมชาติ
เพราะธรรมชาติกำหนดชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน การเดินทางเลยต่างกัน

ฉันเชื่ออย่างยิ่งว่า การพบเจอผู้คนแต่ละคนในแต่ละแห่งเป็นเรื่องของห่วงโซ่ชีวิตที่ถูกผูกกัน....
นับวันหากแก้ห่วงโซ่นี้เรีบยร้อย ธรรมชาติของแต่ละคนก็จะตามแก้ห่วงอื่นๆอีกต่อไป...
เราทุกคนเพียงทำการอย่างนี้ไปวันๆ แค่นั้นเอง...หากเป็นเด็กก็คงเป็นการแก้ห่วงที่เกี่ยวกับเพื่อนๆของตัวเองเป็นส่วนใหญ่
หากเป็นหนุ่มสาวก็ตามแก้ห่วงของการค้นหาใครสักคนหนึ่ง...
ผู้ใหญ่ก็คงอยู่ในเรื่องของผู้ร่วมงาน และร่วมชีวิต....

สัปดาห์ก่อนได้มีโอกาสไปเยือนสถานที่แห่งอนุสรณ์แห่งความรักที่ไม่สมหวัง ทาชมาฮาล ยิ่งสะเทือนใจตัวเองว่าวันนี้เราเป็นอย่างนี้จริงๆด้วย ถึงมาถึงสถานที่ที่เป็นอย่างนี้ สถานที่อาจจะสวยงานมากจนชวนให้เราคิดหวนคำนึงถึงใครบางคนที่น่าจะมารู้ มาเห็นกับเรา อยากจะบอกว่า...แม้เราจะไม่มีคนรักเหมือนคนอื่น แต่เราก็ยังมีความรักให้ใครต่อใคร การมาเห็นบางสิ่งบางอย่างที่แสดงถึงความรักที่ยิ่งใหญ่มากอย่างทาชมาฮาล มันชวนให้เราคิดถึงอนุภาพแห่งความรักที่ไม่สิ้นสุด...มองย้อนดูตัวเองกับความรัก แล้วเจอเพียงความรักที่ยิ่งใหญ่ของพ่อแม่และพี่น้องเท่านั้นที่สัมผัสได้ด้วยความจริงใจ ฉันเลยเพียงกดสายไปที่บ้าน แล้วบอกทุกคนๆว่าวันนี้ฉันมาทาชมาฮาลคนเดียว แต่จะพาความรักกลับไปให้ทุกคน...ห่วงโซ่รัก เป็นพลังงานพื้นฐานในการขับเคลื่อนชีวิตของฉัน

ตอนนี้เราเป็นสิ่งมีชีวิต มีลมหายใจเป็นสมบัติอันล้ำค่าของชีวิตแล้ว เราคงไม่ต้องรอแต่จะแก้ห่วงเท่านั้น แต่เราคงต้องเตรียมตัวรอรับห่วงต่อไป นั่นคือ การยอมรับห่วงลมหายใจที่รู้ทั้งรู้ว่ามันจะต้องหายไปสักวัน.....ช่วงเวลาที่เหลือน้อยนิด ไม่รู้กี่นาที กี่วัน กี่เดือน และกี่ปี แต่วันนี้และพรุ่งนี้ฉันจะใช้งานชีวิตให้คุ้มค่าขึ้นนะคะ...เราเกิดมาเพื่อเป็นนายของชีวิตเรานิ ...ใช่ม่า?...เราไม่เป็นนายให้เรา แล้วใครจะมาเป็นเจ้าของของเรา....สู้และเดินทางต่อไปอย่างมีความสุข...เส้น ทางที่เดินขรุขระ แต่เดิน ค่อยๆเดินทีละก้าว ก้าวละนิด สักวันหนึ่งคุณจะเป็นผู้ที่ทำความฝันสำเร็จเอง....วันนี้กลับมาแล้ว กลับมารับกำลังใจจากฟากฟ้า กำลังใจจากสายฝนอีกครั้งเหมือนครั้งก่อน....

...มีความสุขสวัสดิ์นะคะทุกๆคน...รักษาเนื้อรักษาตัวเป็นคนมีสุขภาพจิตสุขภาพกายที่ดีต่อไปนะ

ด้วยมิตรภาพ