
ท่ามกลางผู้คนน้อยนิด ถนนแห่งความสุขที่ไม่รู้ว่าประสบความสำเร็จแล้วหรือยังแต่แต่งงานแล้ว
สวมชุดสีขาวยาวสวยลากติดฝุ่นติดดินวิ่งเข้างานวิวาห์กับหนุ่มใดก็ไม่ทราบ รู้แต่ว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีมาก และรู้สึกดีจริงในวินาทีนั้น
จนไม่มีลืมตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ หลังแต่งไม่กี่วินาที ได้ไปฮันนิมูนที่เชียงราย มีรถคันหนึ่งของสามีเรา เจ้ารถนี้จะนำพาเราไปสู่ปลายทางของเรา มีพ่อแม่ และญาติพี่น้องของสามีไปด้วย เราจากที่เคยนั่งหน้ารถกับพ่อแม่ของเรา วันนี้เราไม่ได้นั่ง แต่ได้มานั่งที่กระบะข้างหลัง ทำให้เรารู้สึกว่า" ไม่น่าจะแต่งงานเลย น่าจะอยู่กับพ่อแม่เรา ไม่เหมือนพ่อกับแม่เราเลย" แต่ก็กลับไปไม่ได้แล้ว เราแต่งงานแล้วนิ
การเดินทางไปฮันนิมูนก็เลยดำเนินการต่อไปได้ระยะหนึ่ง แดดเร่มร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาให้เราไปซื้อน้ำ และตวงน้ำไว้ใช้ระหว่างทาง ไม่มีอะไรใส่น้ำที่จะเอามาใช้ เราก็เลยมาซื้อขวดเปล่าที่ร้านตรงหน้าหอพักที่เราเดินผ่านไปโรงเรียนทุกวันของเรา คนขายไม่ยอมขาย เพราะถ้าซื้อขวดต้องซื้อน้ำด้วย เอาขวดเปล่าไปอย่างเดียวไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ก็เลยไม่ซื้อ แล้วตัดสินใจเดินออกไปพร้อมกับคุณแม่ของเธอ แววตาของฉันมองเห็นรถกำลังถอย ทำให้ฉันคิดว่า "ฉันต้องรีบไปได้แล้ว รถกำลังจะไป"...และแล้วด้วยเหตุใดไม่รู้น้องสาวคนหนึ่งที่นอนกับฉันก็ลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ที่ดังลั่นตั้งแต่เช้า แล้วฉันก็สดุ้งตื่นมาพร้อมกับความฝันที่จำแม้นแม๊นดังกล่าว...หากฉันไปถึงสถานที่ฮันนิมูนก่อนถึงเวลาตื่น ฉันคงจำอะไรไม่ได้แล้ว...ต้องขอบคุณสำหรับพี่กวางที่โทรมาหาน้องกุ๊ก แล้วโทรศัพท์น้องกุ๊กอยู่ที่น้องเบียร์
มานึกดูแล้ว...หากวันหนึ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องแต่งงานจริง ชีวิตของเธอจากที่เคยใช้ที่บ้านของเธอจริงๆ กับชีวิตของเธอกับที่บ้านของสามีเธอคงไม่เหมือนกันแน่ หรือจะเหมือนเอ่ย?....ไหนสาวๆที่แต่งงานแล้ว ลองมาแบ่งปันความคิดเห็น หรือประสบการณ์ของคุณหน่อยซิ
เรนไร 13.01.2009
No comments:
Post a Comment