สวนขยะ:อุโมค์ของปากท้อง

ขากลับกุฏิของพระอาจารย์ที่ Chandi Chowk ฉันแทนที่จะนั่งรถบัสเหมือนปกติ ฉันตั้งใจจะเดินเล่นออกกำลังกาย ระหว่างทางช่วงหนึ่งใกล้หอมีโอกาสได้เห็นหลายสิ่งที่เวลาฉันนั่งรถแล้วมักจะไม่มีโอกาสได้เห็น สวนทิ้งขยะ!! ฉันตั้งชื่อให้อย่างนั้นอยู่แล้ว เพราะฉันเห็นว่าเป็นลานขยะที่กว้าง และอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ปกติฉันเข้าใจว่าที่ตรงนั้นเป็นที่ทำมาหากินของครอบครัวผู้คนหลายๆคนที่อยู่ใกล้บริเวณนั้น แต่ทันทีที่ได้เห็นสังกะสียาวๆแต่ละแผ่นวางต่อๆกันสะท้อนสีแวววาวที่อาจรบกวนผู้ขับขี่ยานพาหนะ ความรู้สึกของฉันชวนให้ฉันคิดว่า "แล้วเพื่อนบ้านของฉันไปทำงานที่โรงงานไหนต่อ เมื่อโรงงานนี้ถูกปิดแล้ว..แล้วจะเอาอะไรมากรองปากท้องเล่า??" ความมืดๆไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่านมาในช่วงนาทีนั้น ทำให้ฉันเดินอย่างรวดเร็ว พร้อมชวนตัวเองคิดเรื่อยเปื่อยว่า ฉันควรเก็บความรู้สึกนี้มาเขียนบันทึกไว้เหมือนๆกับความรู้สึกที่ถูกบันทึกมา ไม่มีคนผ่านมาในขณะนั้น ยกเว้ณรถแท๊กซี่หลายคันกำลังวิ่ง ฉันทันนั้น แปลกใจที่มีที่ที่หนึ่งของสันกะสีเป็นสีดำ ฉันเดินมาใกล้เข้าๆ จนเห็นว่าเป็นอุโมงค์เบ้อเล่อเลย ถูกกรีดเป็นรูใหญ่และสูงเท่าคน ฉันเลยแอบดีใจยิ้มว่า "อย่างน้อยยังมีทางหนึ่งที่พวกเขาสามารถทำธุรกิจของเขาต่อไป" เดินมาถึงห้องแล้ว ฉันตั้งใจจะไปดูอีกครั้งพรุ่งนี้ตอนเช้าใน ....ฉันไม่อยากไปเห็นสภาพของรั้วล้อมที่ถูกซ่อม มั่นคงและถาวรกว่านี้เลย


เรนไร 22nd January 2009
Indian time:8.00pm.