หยินและหย่างในจีนและม้ง

ม้งเราเชื่อว่าในจักรวาลนี้ประกอบไปด้วยสองสิ่งหลักๆคือ ดินแดนที่สว่าง หรือ ดินแดนที่เรียกว่า "yajceeb" ในภาษาม้ง และดินแดนที่มืด หรือดินแดนที่เรียกว่า "หยิน" หรือเขียนในภาษาม้งคือ "Yeebceeb" เป็น เที่น่าสนใจสำหรับฉันมากในการที่มาเจอคำสรุปว่า การเรียกดินแดนของที่สองงที่นี้้ของม้งนั้นตรงกับการเรียกของจีนในลัทธิของเต๋า คือ "หยิน กับ หย่าง" ทำให้ฉันกำลังค้นหาอยู่ว่า แนวความคิดของการเรียกนี้มีอะไรเป็นหลักในการแยกแยะและแบ่งว่าอะไรคือหยิน และอะไรคือหย่าง

ม้งเรามีหลักการคิดที่แตกต่างจากลัทธิเต๋าคือ ดินแดนที่สว่างคือดินแดนของสิ่งมีชีวิตโดยเฉพาะมนุยษ์ และสิ่งต่างๆทั้งมีชีวิตและไม่มีชีวิตที่สัมพันธ์เชื่อมโยงกับชีวิตของมนุษย์ เช่น ต้นไม้ สัตว์ น้ำ ดิน ก้อนหิน และวิญญาณของบรรพบุรุษ รวมถึงผีที่คุ้มครอง ผีที่ให้พิษให้ภัย และผีสางต่างๆที่ยังไม่ได้ไปผุดไปเกิด ในขณะที่หยินก็จะพูดถึงความเชื่อที่เกี่ยวกับดินแดนอีกแห่งหนึ่งของมนุษย์ที่เสียชีวิตไปแล้วอยู่ ที่ที่ของผู้อยู่เบื้องบนอาศัยอยู่ อีกคำหนึ่งคือ ดินแดนที่คนที่มีชีวิตอย่างเรามองไม่เห็น ยกเว้ณ เมื่อมีการเข้าทรงหรือหมอดู หรือทำพิธีอะไีรสักอย่าง เนื่องจากดินแดนนี้เป็นดินแดนที่เรามองไม่เห็น เราจึงเรียกว่าดินแดนแห่งความมืด

หลักการคือของลัทธิเต๋าคือ หยินและหย่าง หยินเป็นตัวแทนของ"ความมืด" ส่วนหย่าง คือ "ความสว่าง" โดยหยินและหย่างจะอยู่รวมกันเสมอ นั่นหมายความว่า ที่ที่มืดและสว่างจะอยู่ด้วยกัน หากไม่มีความมืด แสงก็จะไม่มี หากไม่มีแสง เราจะรู้ได้อย่างไรเล่าว่าที่ไหนมืดบ้าง ในความหมายที่ลึกลงไปลงนั้นหยินและหย่างไม่ได้แปลไว้แค่นั้น แต่มีความหมายรวมถึงสิ่งทุกสิ่งที่อยู่ได้รอดมาเพราะความพอเพียงและสมดุล โดยสิ่งต่างๆสองสิ่งนี้มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ด้วยกัน หากขาดกันเมือ่ไหร่ นั่นหมายความว่า ความกลมกลืน ความสมบูรณ์ และความเป็นไปตามธรรมชาตินั้นก็จะหายไปทันที และแล้วปัญหาก็จะตามมา ตราบใดที่ความเท่ากัน กลมกลืนของสองสิ่งนี้ไม่มีให้กัน
ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น กลางคืน (หยิน) และกลางวัน(หย่าง)จะมีเวลาที่เท่ากันอยู่แล้ว หากไม่เท่ากันล่ะ จะเป็นอย่างไร
ท้องฟ้า(หยิน)กับพื้นดิน(ย่าง)ต้องมีสองสิ่งนี้ ทุกอย่างในโลกถึงเรียกว่าโลกได้ ,ผู้ชาย(หยิน)กับผู้หญิง(หย่าง)ต้องมีสองสิ่งนี้เพื่อความเป็นไปของชีวิตมนุษย์, ฟื้น(หยิน)กับไฟ(หย่าง)ต้องมีฟื้นถึงมีไฟ หากขาดไฟ ก็คงไม่เรียกว่าฟื้น เป็นต้น

สรุปคือ หยินและหย่างของม้งและหยินและหย่างของเล่าจื้อมีความแตกต่างกัน หยินและหย่างของม้งอยู่กันคนละแห่งหน แยกออกจากกันได้อย่างชัดเจน แต่ส่วนของเล่าจื่อนั้น หยินและหย่างนั้นจะแยกออกจากกันไม่ได้ แยกกันเมือ่ไหร่ เมื่อนั้นอีกสิ่งหนึ่งก็จะไม่สมบูรณ์และสมดุลทันที และแล้วนำมาซึ่งปัญหา

เพิ่มเติมฝากเตือนใจวันนี้หน่อยนะ..."ความรักคู่กับความเกลียดชัง หากเมื่อไหร่ก็ตาม สิ่งใดสิ่งหนึ่งมากกว่าอีกสิ่งหนึ่ง...ความสมดุล เท่ากัน และธรรมชาติของสองสิ่งนี้ก็จะหายไป ปัญหาย่อมจะเกิดขึ้น ฉะนั้นพึงระลึกไว้นะเธอคนดี
"รักให้พอดี และรักคนที่ดีพอ"

เรนไร...คนเดิมๆ และแสนจะดึกดำบรรพ์คนนี้อีกแล้ว

16 January 2009. Indian Time:11.11pm