มีสุขได้เพราะลืมทุกข์

เพิ่งจะมารู้จักความสุขก็วินาทีนี้หลังจากขนไขว้จากผู้อื่น และรอรับจากผู้คนแล้วผู้คนเล่า จนสุดท้ายก็ต้องกลับมามองดูตัวเองอีกครั้งจนได้ ความสุขที่แท้จริง

ไม่ใช่ได้มาจากการอยู่กับครอบครัว คนรัก และผู้หวังดี แต่เกิดจากการที่เราลืมตัวเราไปว่ามีความทุกข์แค่นั้นเอง ในทางกลับกัน เราเองจะมีความทุกข์ได้นั้น

เพราะเราลืมความสุข...สรุปแล้วหมายความว่า...อย่ามัวหาความทุกข์และความสุขเลย แต่จงลืมอย่างหนึ่ง แล้วเราจะได้อีกอย่างหนึ่งในขณะเดียวกัน ถ้าเรา

เลือกที่จะสุข จนหรือรวยแค่ไหน ก็จะสุข เรียนแม้จะยากแค่ไหน แต่หากสุขกับมัน ผู้เรียนก็จะสุข จะทำอะไรก็ขึ้นอยู่กับตัวเอง ตัวเองเป็นเจ้าของของตัวเอง ไม่

มีใครบังคับตัวเองได้นอกจากตัวเอง ตัวเองจะไม่ยอมที่จะให้ความสุขกับตัวเองด้วยการลืมความทุกข์บ้างเลยหรือ? ตัวเองจะไม่ยอมหยุดที่จะเชื่อเลยหรือว่า

ความสุขนั้นต้องค้นหาจากผู้อื่น ตัวเองถึงจะมีความสุข...ถึงทำอย่างนี้ไปวันต่อวัน..ตัวเราเองต้องรัก ห่วง และดูแลตัวเราเอง

วันนี้วันที่เจ็ดเป็นวันพุธ ปกติเราจะมีความสุขที่สุดในวันพุธ แต่วันนี้เราไม่มีความสุขนัก เพราะวันนี้เองที่ความรู้สึกของตัวเองบอกให้เราคิดว่าแล้วได้คำ

ตอบมาว่า"สุขนั่นเป็นเพียงความทุกข์ที่แปลงกายเป็นความสุขย้ำเตือนส่งสัญญาณมาว่า กลับไปสู่โลกของความเป็นจริงที่มีทั้งสุขและทุกข์พอๆกันไม่เหมือนใน

โลกของเทคโนโลยีได้แล้ว เราควรที่จะยอมรับกับสภาพความเป็นจริง ณ นาทีที่เราหายใจอยู่ เราไม่ควรวางแผนชีวิตไปไกลกว่าตอนนี้ เพราะตอนนี้เรายังไม่รู้

ว่าจะก้าวเท้าไหน เราอย่าเพิ่งไปเอาอนาคตมาคิดจนกว่าจะรู้ว่าเท้าไหนควรจะออกก่อนซิ
สรุปแล้วความสุขของเราและความทุกข์ของเราก็อยู่กับเรา ใครทำให้เราทุกข์หรือเราทำให้เราทุกข์มีน้ำหนักเท่ากัน เราจะไม่ทุกข์ถ้าเราคิดถึงสุข เราจะ

สุขถ้าเราลืมทุกข์ และสรุปแนวทางสำหรับเราเอาไปใช้เป็นแรงใจต่อไปในวันพรุ่งนี้ก็คือ "ความจริงแล้วฉันก็แค่มนุษย์ตัวหนึ่งผู้หลงไหลอยู่ในโลกของการมอง

ไม่เห็นจึงทำให้ฉันมีความสุขนั่นเอง" หากฉันมองเห็นได้ สิ่งนั่นอาจทำให้ฉันตัดสินใจได้เร็วขึ้นและมั่นใจขึ้นกว่านี้ก็ได้ ณ เวลานี้ฉันมองไม่เห็น ฉันไม่มี

ความทุกข์ ฉันจึงมีความสุข พยเจอผู้คนมามากมาย แต่ไม่เคยได้เห็น วันหนึ่งหากฉันสามารถมองเห็นได้ นั่นหมายความว่าฉันอาจทำลายความสุขตัวเองได้

ขอให้คนที่ห่วงเรา เราห่วง เธอ และฉันด้วยมีความสุขกันถ้วนหน้านะคะ