วันทีไม่ปกติ

ตกเย็นมา ไม่ได้มีเป้าหมายจะไปไหนเลย รู้แต่ว่าวันนี้ต้องอยู่ในเนต
แต่พอดีปลั๊กไฟเสียได้หลายวัน ไม่ได้ตั้งใจไปซื้อมาได้หลายวัน วันนี้ตกเย็นมา ก่อนถึงวันนั้นของปีใหม่
ฉันดูเหมือนเวลาของตัวเองสั้นลงทุกวัน เลยรีบซื้อ รีบหาอะไรที่ตนไม่มีมาไว้ก่อนที่จะถึง ขณะเดียวกันเริ่มคิดถึงชีวิตของนาทีต่อไป..ไม่รู้จะทานไรเป็นมื้อสุดท้ายของปีนี้ เลยมีเป้าหมายไปซื้อปลั๊กก่อน แล้วก็เดินเรื่อยๆ สังเกตบรรยากาศปีใหม่ข้างนอก เดินไปที่ร้านที่นั่งทานเป็นครั้งคราวกับเพื่อนสนิท พอไปถึงต้องเดินออกมา เพราะคนเยอะเสียเหลือเกิน จนฉันคิดว่าเรากินอะไรก็ได้ที่ง่ายๆกว่าหมี่ผัดดีกว่า เดินไปอีกร้านหนึ่ง คนก็เต็ม ฉันก็เริ่มเดินจากมุมนั้น ข้ามมาอีกฝั่งหนึ่ง สุดท้ายก็มาซื้อเลย์ห่อหนึ่ง คิดในใจสงสัยเราไม่อิ่มแน่ ก็เลยแวะมาซื้อน้ำขวดขวดหนึ่ง นั่นคือน้ำแอ้ปปี้
เดินออกมาจากร้าน แวะมาร้านหนังสือ ผู้คนเดินไปๆมาๆเป็นคู่ๆผ่านหน้าของฉันไปแล้วคู่แล้วคู่เล่า ในขณะที่ฉันเพียงแค่รอจ่ายเงินค่าหนังสือเล่มสุดท้ายของปี ฉันแต่งตัวสวยดีนะ เหมือนกำลังจะไปข้างนอกกะเพื่อนๆ ผู้คนมองดูฉันแปลกๆ นับจากมีน้ำขวดขวดใหญ่ถืออยู่ในมือ อีกมือหนึ่งถือปลั๊กไฟไว้ อีกมือหนึ่งก็ถือขนมเลย์ไว้ด้วย ยุ่งกันไปหมด...เดินมาอีกนิด พลางคิดว่าเราต้องซื้ออะไรไปทานเสียหน่อย เพื่อเตือนความทรงจำของเย็นนั้น จึงค่อยๆเดินอย่างไม่รู้ว่าจะไปไหนเรื่อยๆ ประมาณสักช่วงหนึ่งของถนนที่ฉันคอยเดิน ก็เห็นร้านอาหารจีนอยู่ คิดในใจว่าร้านนี้น่าเข้าดีเน้อ เลยขยับเท้าเข้าไปที่ประตู เราคงไม่กล้าเข้าไปนั่งโดดๆคนเดียวอย่างนั้น เพราะแต่ละโต๊ะนั้นมีเป็นคู่ๆอยู่ทานข้าวด้วยกัน แม้จะมีโต๊ะว่างๆอยู่หลายโต๊ะก็ตาม ฉันเลยถอยกลับแล้วคิดในใจว่า...อาหารมื้อเย็นที่ดีที่สุดสำหรับฉันวันนี้ไม่ใช่อาหารที่ต้องทานข้างนอก แต่อาหารที่ทำเอง อาหารข้างนอกวันนี้มีไว้สำหรับคนมีคู่เฉยๆ..มือสมัครเล่นอย่างเราต้องฝึกทำอาหารให้เก่งกว่านี้ จะได้ไม่ไปกินข้างนอก วันนี้ฉันเลยกลับมาทำกับข้าวเอง จัดการเองทุกอย่างที่ทำ แต่ก็ไม่หมดนะ

เรากลับมาด้วยภาพที่มองดูโลกของเราแล้วช่างแคบเสียจริงๆ รู้ทางเพียงไม่กี่ทาง วันนี้ได้ข่าวว่าพี่น้องเราเสียไปคนหนึ่งเพราะเหตุของการโจมตีกันของวัยรุ่น และโจ๋ในงานปีใหม่...ฉันเสียใจนะที่ได้ยินอย่างนั้น แค่เรื่องของฉัน ฉันก็ยังไม่ไหวแล้ว เรื่องของพวกคุณอีก ยิ่งทำให้ฉันตัวเล็กลงที่วี่ทุกวัน...สงสารกันบ้างซิ อย่างไรก็ตาม ฉันขอให้ทุกอย่างสงบลงโดยเร็วนะ...ขอให้ทุกฝ่ายโชคดี และฉันเองก็โชคดีดีด้วยนะ

เดินต่อไปนะ...พรุ่งนี้จะลุกมาพร้อมกับเราตัวเราที่แท้จริงอีกครั้งกับความเป็นปกติของสังคม ...ดีใจจังเลย พรุ่งนี้มีคนเดินกันเป็นเลขคี่บ้างเลขคู่บ้างบนท้องถนนเหมือนปกติแล้ว ...ไม่เหมือนในวันนี้ที่ฉันเห็น...สะท้อนใจคนเสียเหลือเกิน...การกำลังจะเปลี่ยนแปลงของเวลาทำให้คนเราเปลี่ยนพฤติกรรมการกิน และการเดิน